Miudeces
Etiqueta: Lembranza dunha cultura
Que falen os esqueletos
Aquí me encontrarás
Que falen os esqueletos
Miudeces
Xa non son nada
O retrato
O retrato
Volvo a mirar o noso retrato
pendurado na parede do meu cuarto.
Trinta caras que me fitan longamente.
Trinta pares de ollos que me albiscan.
Trinta bonecos feitos en serie.
Trinta corpos que coma monifates seguímos o curso do tempo.
Trinta máquinas que non pensan.
Trinta consumidores nunha cadea mundial.
Trinta fillos dos cartos.
Trinta seguidores dunha moda que cambia cada tempada.
Trinta sospiros dun alento.
Trinta bonecos xunguidos por unha máquina inmortal.
Trinta moradores do meu sono.
Trinta cosmopolitas que co tempo se esqueceran de min.
Trinta fillos da nada que morrerán sen ser nada.
Elas
Ollo, albisco, sinto.
Ollo os teus ollos escuros.
Albisco a túa ollada entre
a multitude. Sinto o latexo
dos devanceiros.
Calan, choran, xemen.
Calan as rapazas dos ollos
escuros. Choran as nenas
desateigadas. Xemen unha
canción entre dentes.
Latexan, aman, desexan.
Latexan os seus corazóns pequechos.
Aman os mozos das caras de manteiga
que antes as desexaron e agora
non as queren.
Chove, corren, agardan.
Chove na vella carballeira
do Sur. Corren os paxaros
surcando o mar. Agardan ás rapazas
namoradas sen teimar.
Sombras, névoa, pantasmas.
Sombras dunha noite sen lua.
Névoa dunha escura teima.
Pantasmas que sen reparo
buscan nada.
Himno da morte
Oubea un can
na carballeira vella.
É noite.
As estrelas cobren o ceo
co seu brilo relocente.
Chove.
As primeiras pingueiras
caen no teito da casopa.
Venta.
As portas comezan a baterse
anunciando a chegada do mal.
Berran.
Os corvos non se cansan de xemer,
na vella carballeira do meu lar.
Calan.
Xa non chove.
Unha bágoa escorrega pola meixela
da moza nena dos ollos claros.
Xea.
O frío apodérase do
seu corpo miúdo.
Morre.
Xa os seus ollos
non teñen vida.
Sempre o baleiro
no noso tremebundo lar!
Xeme.
Xeme unha pantasma engaiolada
cunha corda arredor do pescozo.
Chama.
Coa súa gadaña facendo
acenos á meniña dos ollos claros.
Vanse.
Quizais elas camiñan,
camiñan, andan, falan.
Calan.
Todo volve a encherse
dun silenzo sepulcral.
Só foi a chamada,
a macabra chamada da morte.
E despois.
Nada.
BATEL EDICIÓNS 