Etiqueta: sentimentos
Lingua amiga
Xa pode adquirirse en Amazon o meu novo poemario en versión tapa branda, en breve a edición dixital.
Lingua Amiga: 6 (Batel lírica) https://amzn.eu/d/93hwuBR
A poeta e o mar
Os espazos do poeta son o alimento fundamental da súa poesía e neles onde vive e sofre. Estas vivencias: sufrimento e alegría son o motor dos seus versos. En Alfonsina o mar é un deses espazos vitais e así pretendo recollelo na miña homenaxe particular á poeta arxentina. (Alma de mar)
Día internacional do/del libro
Que falen os esqueletos
Cuento de Navidad
Vellos nenos
Poema gañador do Segundo Concurso de poesía Las Cenizas De Welles, «Abrazo ibérico».
Esculco nos meus pasados
anos da nenez; busco nomes,
rostros e lembranzas.
Non encontro entre os meus
esquecidos xoguetes
o cabaliño de buxo, aquel
fermoso cabalo chegado mar adiante.
Non son coma nós
os vellos compañeiros da nenez,
Choio e o rei Talento serán
sempre nenos, pero nós medramos.
O meu senso encontra irrisorio
volver a le-las cartas a Lelo,
aquelas cartas que noutro tempo vivín.
A meiga dona Paz
non ousa achegarse máis a min
será porque non entendo os seus vellos
feitizos? Estou baleiro de comprensión.
Non desexo contarlle a ninguén
os vellos contos para a escola
que na nenez ansiaba poder contar
á pequena Reciñeira.
Non voltei a conta-las vellas historias
arredor da lareira, o meu fecundo desexo
de lembranzas da nenez, volveuse ermo.
Hai anos que non volto
ó castelo de Pambre, no que comezamos
a medrar os vellos compañeiros
da saga dun afiador.
Non voltei a ollar a vila
sulagada, nin Rapt nin o Larvisón
me fixeron voltar ó pacífico sur das nosas desfeitas.
Non desexei baixar a ceo aberto
aquela ladeira da montaña.
Non te lembras?. Aquela ladeira
na que os nosos corpos esvaraban tremulamente.
Querido Tomás xa non me lembras
ti que dicías retranqueiramente:
«un ano e un día son os que tardarás en esquecerme»,
Pero fuches ti o que esqueciches.
Xa nin lembras as estampas
do meu amigo Pepiño; si,
aquel que nos chamaba tepedamente
a saga dun afiador sen remedio.
Quizais xa nin te lembres
da morte de Frank González
aquela negra tarde na que todos
ouveaban ritmicamente: ?Fogo solto!.
No camiño de abaixo, nos Picoutos
de Antoín foi a nosa despedida,
só desexabas medrar como
os galegos de Londres.
E eu a morrer no castelo do Miño
mentres os que canda min non debían
medrar, os da saga do afiador, medraron.
Un día e un ano pasaron
e os que non debían medrar, medraron.
RESOLUCIÓN DEL SEGUNDO CONCURSO DE POESÍAS “LAS CENIZAS DE WELLES»
MEDALLA DE ORO, GANADOR: MANUEL ANTÓN MOSTEIRO GARCÍA POR VELLOS NENOS Un poema magnífico, muy hermoso y elegante y que refleja una gran nostalgia por la infancia y respeto por la cultura propia. El hecho de que esté escrito en gallego y que el concurso se llamase “ABRAZO IBÉRICO” y con razón de poner en valor la diversidad lingüística, que se pretendía, me he decantado por este como ganador, ya que empataba con el segundo. 9,5
BATEL EDICIÓNS 