Entre os queixumes dos pinos
camiña o vello rei Breogán
facendo unha viaxe ó país dos ananos
cos cantares galegos nos seus beizos.
A súa triste figura
lémbrame as cousas do meu lar
pois sempre en Galiza estarei.
Como os galegos no golfo de México
el nas orelas do Sar finará.
Por aquel camiño bretemoso
e cun ollo de vidro na súa face,
viaxa o vello rei Breogán;
el só busca a encrucillada
da longa noite de pedra.
Quizais, baixo a lus do candil
e o vento ferido, que sen reparo
ruxe sobre dos xoguetes para un tempo ¬prohibido,
o rei Breogán topará xente no rodicio
e na vella carballeira.
Entre os retrincos de soidade
e co corazón ó vento
camiña entre cómaros verdes,
o derradeiro rei fisterrán.
As memorias dun neno labrego
lémbranlle un pasado lonxano
cando Atila en Galicia estaba.
Quizais, a campana de Anllóns
non faga máis que lembrar,
baixo a música do divino sainete,
un tempo prohibido pero fecundo.
Os aires da terra invaden o seu rostro
como se dun vento mareiro se tratase,
só é o alento da raza morta.
A culpa é do porco de pé
que percorre os camiños da vida.
Só busca o benestar arredor de sí.
Entre a vendima e a castañeira
nunha noite estrelecida da terra asoballa¬da,
percorre o lar, o vento segrel.
A musa das aldeas
esqueceu o catecismo do labrego
e non quere as saudades galegas.
A terra chama
entre sorrisos e bágoas
á dona do corpo delgado.
A cidade e as serras
cheas de bestas bravas
xorden entre dous séculos.
As soedades das brétemas e railosas
loitan polas cartas ós galegos.
Sonche cousas da vida!
Os camiños no tempo
non fan máis có sacrificio da
virxen e a paisaxe.
Os Eoas que cuidan o niño de pombas
buscan a bailada dos anxos
no muiño albeiro.
As escumas da ribeira
moven as follas novas, que coa sementeira
no vento, caen sen reparo.
Xa os dous de sempre
non van á escola de menciñeiros.
Eles sempre matinando!
Co sorriso nos labios
as xentes de aquí e acolá
xa non viven no país da saudade.
A esencia da verdade
xa non mora na terra
pois xa non nasce unha árbore.
As ponlas baixas
xa non son música da frauta
e o garamelo.
Só son lerias
de vellos petrucios, lingua amiga.
BATEL EDICIÓNS 