Etiqueta: Lerias
O lector é parte da historia
O lector forma parte da historia dende o momento que se decide a mergullarse na historia que o escritor lle ofrece. É misión do autor implicalo no que vai ler. Velaquí a técnica empregada en Lerias, neste caso unha carta dirixida ao lector para encomendarlle unha misión.
CARTA O LECTOR
Cela, 25 do mes de Santiago do ano 1994.
Querido amiguiño, chámote así, porque agardo que xa desde o momento en que comeces a ler estas lerias sexas un personaxe máis da miña historia. E aínda que non o creas es para min o personaxe máis importante, porque sen ti, ¿que serían estas historias? Supoño que che sorprenderá que eu, o autor destas lerias que vas ler me dirixa directamente a ti. Era absolutamente necesario, quero que saibas que nestas páxinas che ofrezo unha parte de min. Trátaas con agarimo e xa me contarás como che foi con elas. Como só era isto o que quería dicirche xa te deixo cunha parte da miña vida ata cando te decidas a contarme o que che pareceu. Unha aperta do neno que viviu estas historias.
Para acceder á obra:
Día internacional do/del libro
Os lectores opinan
Na semana na que se multiplican os actos de celebración do Día Mundial do libro agradecer aos lectores a aposta realizada pola miña produción literaria. Quero personalizar este agradecemento na figura dunha das miñas lectoras máis fieis María a través das súas palabras sobre as miñas obras.
Aquí me encontrarás
Una estrella podría ser un buen regalo.
Yo os recomiendo, Tres acordes para una antigua melodía, disponible en Amazon, Kobo y Bitbook.
Lerias. 2ª edición
Xa está a disposición dos lectores a 2ª edición de Lerias. Esta nova edición dá cumprimento a unha petición dos lectores da anterior que me pediron que lle dese algo máis de vida aos relatos incorporando ilustracións a cada un dos relatos. Así o fixen grazas á inestimable colaboración do meu artista de cabeceira o Dr. en Belas Artes José Barbadilla que despois dunha primeira etapa dando vida ás portadas dos meus libros agora aceptou o reto de poñer imaxe aos meus textos. Se o seu gran taballo non sería posible.
Os que vos gustou a primeira edición vaivos engaiolar esta nova proposta. Convídovos a que lle deades unha nova oportunidade a estas Lerias con vida propia grazas ás ilustracións que as acompañan.
Déixovos un adianto do que vos atoparedes nesta nova edición.
Lerias
Revisando para lanzar a 2ª edición de Lerias. Esta nova edición vén con novidades importantes na versión en tapa branda, a petición dos lectores incorpora as ilustracións do Dr. José Barbadilla e algunha sorpresa máis. Non te perdas todas estas novidades. En breve estará xa para mercala en Amazon.
Aquí che deixo unha.
Lerias. O cazador e a vella
Todo aconteceu un domingo pola mañá no Coto de Paradela aló polo tempo da caza. Naquelas datas o coto enchíase de homes que se sentían os donos do mundo por levar unha escopeta ó lombo.
Meu neto, que lonxe pode chegar a estupidez humana. Lembro o que lle aconteceu a un cazador que se cría un gran home e era moi fachendoso.
Paco do Coto, doutor do pobo, saíu cediño da casa. Vivía nunha casa grandeira, quizais a máis grande de toda a volta, dous pisos, unha adega e un faio.
Paco ergueuse aló polas cinco da mañá. Adoitaba saír máis cedo có resto dos compañeiros. Vestiu o seu uniforme de soldado frustrado. Baixou á cociña e tomou o almorzo que xa tiña preparado. Aínda tiña sono, a noite anterior chamárano para un parto e non descansara moito. Colleu a escopeta, cargouna, revisouna con tino e botouna ó lombo. Saíu da casa e foise directamente á procura dos cans, Bronco e Lince, os mellores cans de caza da comarca.
Ollou cara ó ceo. Vai ser un bo día, pensou. A noite fora quente e o ceo aínda estaba cuberto de puntiños de luz. Non fora unha noite calquera, a lúa brillaba máis ca nunca.
Baixou a vista, ó seu carón estaban os cans agardando que reparase na súa presencia. Bronco era un can mouro coma un tizón, na súa boca moura reflexábase toda a súa ruíndade. Lince tiña a pel salpicada de cores, unha grande pegada branca enchía a súa fronte.
Paco colleu os dous cans e saíu cara ó monte. Abriu a cancela con aire inquedo erguendo a vista hacia o horizonte tentando buscar algo. Colleu polo camiño que levaba ó campo-santo. Media hora de camiñar e xa estaba na Gandra. Monte longo, cheo de carballeiras e piñeirais nos que se agochan as pezas cobizadas polos cazadores.
O día era moi soleado. Camiñou e camiñou sen atopar becho ningún ó que poder pegarlle un tiro. Por mor da calor a súa gorxa ía secando perigosamente. Camiñara durante horas sen atopar unha fonte na que poder mollar a palleta. Buscando e buscando, descubriu un tellado vermello entre matos e silveiras.
Era unha casa pequecha, moura e vella. Paco ollou para o ceo, serían aló polas doce da mañá, o sol brillaba con toda a súa forza. Os raios de sol reflectíanse nos canóns da súa arma como se fosen un espello. Ía moita calor. Paco camiñou de vagar cara á casoupa esquecida pero non baleira.
Camiñou de vagariño polo carreiro que remataba na porta daquela mansionciña de xentiña pobre. Á porta, repousando sobre un pequeno escano había alguén. Ó achegarse aquela masa informe foi adquirindo forma. Semellaba un vello espantallo esquecido. Os seus farrapos eran coma os de calquera labrega galega, vellos, suxos e rachados. A súa vella face agochábase debaixo dun pano mouro. Unha chambra e saia tamén mouras completaban o seu vestiario.
Aquela figura agarimeira ergueu a testa e ollouno con moita tristura. A súa fronte e o seu corpo torturados polos anos. Paco sentiu mágoa pola vella.
De súpeto saíu un rapaz pola porta. Un pícaro miúdo, esfameado e loiro. Paco achegouse ó rapaz e díxolle con moita comenencia:
– Rapaz, pódesme traer un vaso de auga?.
O rapaz, sen dicir ren, xirou sobre si mesmo e entrou na casa da que viña de saír. Ó pouco tempo voltou cunha ferrada vella, enferruxada e denegrida, chea de auga. Vendo a cara de Paco, díxolle:
– Sómoslle pobres e non temos outra cousa na que beber.
Paco, calado, colleu a ferrada. Comezou a darlle voltas e voltas ollando de esguello á vella. Colleu a ferrada coas dúas mans e bebeu pola beira da asa.
De súpeto, o rapaz berrou:
– Avoa!. Avoa!. Este señor bebe coma vostede!
.
O mar por diante: texto e territorio
Mesa redonda organizada polo Concello de Bueu no que escritores da vila compartimos a presenza do territorio nas nosas obras. No meu caso a presenza de Bueu en Tres acordes para unha vella melodia e Lerias. No enlace que atoparedes a seguir podedes ver o contido da mesa redonda.
https://www.youtube.com/watch?v=-7xh4mcFUgI
BATEL EDICIÓNS 