Oubea un can
na carballeira vella.
É noite.
As estrelas cobren o ceo
co seu brilo relocente.
Chove.
As primeiras pingueiras
caen no teito da casopa.
Venta.
As portas comezan a baterse
anunciando a chegada do mal.
Berran.
Os corvos non se cansan de xemer,
na vella carballeira do meu lar.
Calan.
Xa non chove.
Unha bágoa escorrega pola meixela
da moza nena dos ollos claros.
Xea.
O frío apodérase do
seu corpo miúdo.
Morre.
Xa os seus ollos
non teñen vida.
Sempre o baleiro
no noso tremebundo lar!
Xeme.
Xeme unha pantasma engaiolada
cunha corda arredor do pescozo.
Chama.
Coa súa gadaña facendo
acenos á meniña dos ollos claros.
Vanse.
Quizais elas camiñan,
camiñan, andan, falan.
Calan.
Todo volve a encherse
dun silenzo sepulcral.
Só foi a chamada,
a macabra chamada da morte.
E despois.
Nada.
BATEL EDICIÓNS 