Os Milagres de Santiago segue o seu camiño de difusión, un exemplar forma parte dos fondo da Biblioteca da Casa de Galicia en Las Palmas, que ten a distinción de Centro Promotor do Camiño de Santiago. Como curiosidade, o único Camiño de Santiago que está fóra de Europa, téñeno precisamente nas Illas Canarias. Toda unha descuberta.
Os milagres de Santiago chegou á biblioteca da Casa Galicia de Las Palmas acompañando aos galegos da diáspora e cerca do único Camiño do Santiago fóra de Europa.
https://www.amazon.es/dp/B093RS7KY4/ref=cm_sw_r_apan_glt_i_J7X0HN9Y2Y9ZC8805HFB
Santiago Alfeo foi chamado así para diferencialo do primeiro Santiago que se chama Cebedeo. Ambos os dous tiñan os nomes polos seus país, Xacobe, nome hebreo, que na nosa lingua quere dicir protector dos homes. No Evanxeo recibe o nome de Santiago o Menor, e foi o primeiro bispo de Xerusalén. Como era un home xusto nas escrituras recibe o nome de “varón da palabra e artífice da verdade”. Tiña tanta santidade que a xente de Xerusalén pelexaban uns cos outros por tocar o pano da súa vestidura.
Este Santiago, mentres estaba predicando a palabra de Xesús Cristo, o fillo de Deus, en Xerusalén, foi arroxado do altar e apedrado polos xudeus e soterrado alí nas proximidades do templo.
Xosefo, testemuña que foi un home santo. Cría que pola súa morte fora destruída Xerusalén, tal e como se contará máis adiante. Despois de que Noso Señor subise ao ceo, Santiago Alfeo foi ordenado bispo de Xerusalén polos outros apóstolos. Era chamado o Xusto porque estando no ventre da súa nai xa era santo. Nunca bebeu viño nin sidra, , non comeu carne, non tivo feblezas, non deixou coroa nin barba, non se bañou nin untou en aceite segundo adoitaban facer entón os homes, nin empregou outras roupas que non fosen de liño. Tantas veces estivo de xeonllos ao día rezándolle a Deus que tiña calos neles. Por isto e porque nunha deixaba de facer cousas boas foi chamado o Xusto, que quere dicir home recto no seu proceder. As escrituras chámanlle Elías, que quere dicir tanto garda da xustiza como do pobo. Destacaba entre os demais apóstolos pola súa vontade, que era un grande home. Os xudeus deixábano entrar no Santa Santorum, o lugar máis sagrado e máis honrado que tiñan segundo a súa lei. Foi o primeiro entre os apóstolos que foi honrado polos seus compañeiros coa potestade de celebrar misa con vestimenta de bispo, despois que Noso Señor subiu aos ceos.
Contaba Xosefo que por mor da morte de Santiago foi destruída a cidade de Xerusalén e o reino dos xudeus. Aínda que non só pola morte de Santiago senón que tamén pola de Xesucrito. Así o contou:
“Chegará un tempo no que non ficará en ti pedra sobre pedra porque non recoñeciches o tempo do teu Salvador. Porque Noso Señor non quere a morte dos pecadores senón que os agarda corenta anos despois da súa morte para que regresasen onda el despois de que fixesen penitencia dos seus pecados. Para que non tivesen ningunha escusa envioulles aos apóstolos e concretamente a Santiago, que viviu moito tempo entre eles. Mostraba e predicaba a crenza e ensináballes a que fixesen penitencia. Despois de que o noso Señor vise que eles non querían volver á fe, para asustalos, amosoulles moitas marabillas durante os corenta anos que os agardou.”
Afirma Xosefo que daquela apareceu durante un ano sobre a cidade de Xerusalén unha estrela moi luminosa con forma de espada, que lanzaba lóstregos que ardían como o lume. Na súa festa de Pascua, ben entrada a noite, cando viron no templo sobre o altar de Xerusalén tanta claridade, pensaron todos que era día claro. Unha becerra que tiñan para o sacrificio pariu diante de todos unha aña. Ao cabo de algúns días, cando se quería poñer o sol, viron chegar polo aire unhas carretas con xente horrible e moitas outras con xentes armadas que se xuntaban nas nubes cercando a cidade. Na festa de Pentecostés, de noite, na hora en que os sacerdotes entraban no templo a rezar segundo o seu costume, sentiron un grande tremor. Á súa dereita escoitaron fortes berros que dicían: “ímonos destes lugares.”
BATEL EDICIÓNS 