Xa pode adquirirse en Amazon o meu novo poemario en versión tapa branda, en breve a edición dixital.
Lingua Amiga: 6 (Batel lírica) https://amzn.eu/d/93hwuBR

Xa pode adquirirse en Amazon o meu novo poemario en versión tapa branda, en breve a edición dixital.
Lingua Amiga: 6 (Batel lírica) https://amzn.eu/d/93hwuBR
O poema «Vellos nenos» do poemario Lingua amiga, recentemente publicado acadou o primeiro premio do Segundo concurso de poesía LAS CENIZAS DE WELLES. Esta foi a valoración do xurado que lle concedeu este premio.
“Vellos nenos” vén de gañar o primeiro premio no concurso de poesía deste ano e non o fixo precisamente porque estivera escrito en galego e a premisa desta convocatoria fose recibir poemas nos distintos idiomas ibéricos, senón porque a súa pluma, dende o corazón e de forma sinxela pero absolutamente brillante, callou nas miñas veas, como unha lembranza eterna de mocidade.
Como acobo de dicir, nesta ocasión pedía escritos en diferentes idiomas e facíao porque quería que o certamen se convertera nunha aperta fraterna entre o castelán e todas as súas linguas irmás, unha aprerta que puidera servir asemade de intercambio cultural e metalingüístico. Pero claro, se o poema fose malo non tería acadado absolutamente nada. O caso é que non só o era, que ademais, se tratada dun dos mellores (o mellor concretamente) deste ano.
Porque “Vellos nenos” é un escrito elegante, nostálgico, sentido e moi ben desenvolvido. Unha grande homenaxe a unha infancia e a unha terra que viu pisar os primeiros pasos do autor e que quedou tatuada, como unha chama incandescente nas reses. Porque a vida esta feita das memorias dos nosos primeiros anos. Porque a vida é respirar e suspirar polo que xa non pode volver pero sempre está presente.
Un primeiro premio, unha medalla de ouro ben merecida que dende aquí aplaudo unha e mil veces. MOITAS GRAZAS!!!
PRECIOSO HOMENAJE AL PASADO EN FORMA DE POESÍA.
“Vellos nenos” ha ganado el primer premio en el concurso de poesía de este año y no lo ha hecho precisamente porque estuviera escrito en gallego y la premisa de este convocatorio fuera recibir poemas en los distintos idiomas ibéricos, sino porque su pluma, desde el corazón y de forma sencilla pero absolutamente brillante, ha calado en mis venas, como un recuerdo eterno de juventud.
Como acabo de decir, en esta ocasión pedía escritos en diferentes idiomas y lo hacía porque quería que el certamen se convirtiera en un abrazo fraterno entre el español y todas sus lenguas hermanas, un abrazo que pudiera servir al mismo tiempo de intercambio cultural y metalingüístico. Pero claro, si el poema hubiera sido malo no habría conseguido absolutamente nada. El caso es que no sólo no lo era, sino que además, se trataba de uno de los mejores (el mejor concretamente) de este año.
Porque “Vellos nenos” que se puede leer en dos versiones (gallego y español respectivamente) es un escrito elegante, nostálgico, sentido y muy bien desarrollado. Un gran homenaje a una infancia y a una tierra que vio pisar los primeros pasos de su autor y que se quedó, por tanto, tatuada, como la llama incandescente en las reses. Un lugar, el de la niñez, en el que siempre guarecerse y cobijarse, a pesar de los inconvenientes. Porque la vida está hecha de las memorias de nuestros primeros años. Porque la vida es respirar y suspirar por lo que ya no puede volver pero siempre está presente.
Un primer premio, una medalla de oro bien merecida que desde aquí aplaudo una y mil veces. MOITAS GRAZAS!!!
Poema gañador do Segundo Concurso de poesía Las Cenizas De Welles, «Abrazo ibérico».
Esculco nos meus pasados
anos da nenez; busco nomes,
rostros e lembranzas.
Non encontro entre os meus
esquecidos xoguetes
o cabaliño de buxo, aquel
fermoso cabalo chegado mar adiante.
Non son coma nós
os vellos compañeiros da nenez,
Choio e o rei Talento serán
sempre nenos, pero nós medramos.
O meu senso encontra irrisorio
volver a le-las cartas a Lelo,
aquelas cartas que noutro tempo vivín.
A meiga dona Paz
non ousa achegarse máis a min
será porque non entendo os seus vellos
feitizos? Estou baleiro de comprensión.
Non desexo contarlle a ninguén
os vellos contos para a escola
que na nenez ansiaba poder contar
á pequena Reciñeira.
Non voltei a conta-las vellas historias
arredor da lareira, o meu fecundo desexo
de lembranzas da nenez, volveuse ermo.
Hai anos que non volto
ó castelo de Pambre, no que comezamos
a medrar os vellos compañeiros
da saga dun afiador.
Non voltei a ollar a vila
sulagada, nin Rapt nin o Larvisón
me fixeron voltar ó pacífico sur das nosas desfeitas.
Non desexei baixar a ceo aberto
aquela ladeira da montaña.
Non te lembras?. Aquela ladeira
na que os nosos corpos esvaraban tremulamente.
Querido Tomás xa non me lembras
ti que dicías retranqueiramente:
«un ano e un día son os que tardarás en esquecerme»,
Pero fuches ti o que esqueciches.
Xa nin lembras as estampas
do meu amigo Pepiño; si,
aquel que nos chamaba tepedamente
a saga dun afiador sen remedio.
Quizais xa nin te lembres
da morte de Frank González
aquela negra tarde na que todos
ouveaban ritmicamente: ?Fogo solto!.
No camiño de abaixo, nos Picoutos
de Antoín foi a nosa despedida,
só desexabas medrar como
os galegos de Londres.
E eu a morrer no castelo do Miño
mentres os que canda min non debían
medrar, os da saga do afiador, medraron.
Un día e un ano pasaron
e os que non debían medrar, medraron.
MEDALLA DE ORO, GANADOR: MANUEL ANTÓN MOSTEIRO GARCÍA POR VELLOS NENOS Un poema magnífico, muy hermoso y elegante y que refleja una gran nostalgia por la infancia y respeto por la cultura propia. El hecho de que esté escrito en gallego y que el concurso se llamase “ABRAZO IBÉRICO” y con razón de poner en valor la diversidad lingüística, que se pretendía, me he decantado por este como ganador, ya que empataba con el segundo. 9,5