Poema gañador do Segundo Concurso de poesía Las Cenizas De Welles, «Abrazo ibérico».
Esculco nos meus pasados
anos da nenez; busco nomes,
rostros e lembranzas.
Non encontro entre os meus
esquecidos xoguetes
o cabaliño de buxo, aquel
fermoso cabalo chegado mar adiante.
Non son coma nós
os vellos compañeiros da nenez,
Choio e o rei Talento serán
sempre nenos, pero nós medramos.
O meu senso encontra irrisorio
volver a le-las cartas a Lelo,
aquelas cartas que noutro tempo vivín.
A meiga dona Paz
non ousa achegarse máis a min
será porque non entendo os seus vellos
feitizos? Estou baleiro de comprensión.
Non desexo contarlle a ninguén
os vellos contos para a escola
que na nenez ansiaba poder contar
á pequena Reciñeira.
Non voltei a conta-las vellas historias
arredor da lareira, o meu fecundo desexo
de lembranzas da nenez, volveuse ermo.
Hai anos que non volto
ó castelo de Pambre, no que comezamos
a medrar os vellos compañeiros
da saga dun afiador.
Non voltei a ollar a vila
sulagada, nin Rapt nin o Larvisón
me fixeron voltar ó pacífico sur das nosas desfeitas.
Non desexei baixar a ceo aberto
aquela ladeira da montaña.
Non te lembras?. Aquela ladeira
na que os nosos corpos esvaraban tremulamente.
Querido Tomás xa non me lembras
ti que dicías retranqueiramente:
«un ano e un día son os que tardarás en esquecerme»,
Pero fuches ti o que esqueciches.
Xa nin lembras as estampas
do meu amigo Pepiño; si,
aquel que nos chamaba tepedamente
a saga dun afiador sen remedio.
Quizais xa nin te lembres
da morte de Frank González
aquela negra tarde na que todos
ouveaban ritmicamente: ?Fogo solto!.
No camiño de abaixo, nos Picoutos
de Antoín foi a nosa despedida,
só desexabas medrar como
os galegos de Londres.
E eu a morrer no castelo do Miño
mentres os que canda min non debían
medrar, os da saga do afiador, medraron.
Un día e un ano pasaron
e os que non debían medrar, medraron.